Het decemberdilemma

“De oude man met de rode hoed verlaat de winkel. Zijn witgrijze baard danst – evenals zijn lange jas speels mee met de felle wind. Ondanks zijn ogenschijnlijk hoge leeftijd houdt hij zich goed staande. De lange goudkleurige wandelstok in zijn rechterhand lijkt hij dan ook meer voor de show bij zich te hebben, dan dat hij hem daadwerkelijk nodig heeft.

Naast hem lopen twee jonge knapen. Beiden heren dragen een goed gevulde jute tas. De jongen links van hem heeft een donkere huid en grove zwarte krullen. Zijn goudkleurige oorringen glinsteren in de zon.
De jongen rechts draagt een kleurrijk overhemd met een helderwitte kraag. De kou veroorzaakt een blos op zijn lichtbruine wangen. Ook hij heeft zwarte haren, alleen deze worden grotendeels verhult door zijn brede platte pet.”

Van welk scenario zijn wij getuige?

  • Twee vriendelijke jongemannen die een oude heer helpen zijn boodschappen naar de auto te brengen.
  • Een groep straatcriminelen die een onschuldige bejaarde overvallen.
  • Een opa met zijn kleinzoons.
  • Een drietal vermomde overvallers die zojuist een winkel beroofd hebben.
  • Drie mannen die elkaar niet kennen en toevallig naast elkaar lopen.
  • Traditie (en die horen we te behouden).
  • Traditie (en die mag veranderen).
  • Een groep vrouwen die zich graag als man verkleden.
  • Iets anders…

Op zoek naar verbinding

 

Je ontkomt er niet aan dat je een verhaal bedenkt rondom de scène die je zojuist gelezen hebt. Sterker nog: er is een grote kans dat je ook een verhaal bedenkt rondom mijn intentie achter het schrijven ervan.

Een goed verhaal is meeslepend. Je ervaart het in je lijf alsof het echt is. Het wekt een prettig of onprettig gevoel bij je op. Je hartslag gaat omhoog bij een spannende scène en je komt weer op adem als de held ternauwernood de wereld red. Verhalen creëren emoties.

Grappig genoeg is het gegeven dat we ieder een eigen verhaal kunnen bedenken rondom exact dezelfde situatie een van de weinige zaken die alle mensen, zonder uitzondering met elkaar gemeen hebben. Het verbindt ons als soort.

Mensen zijn verhalenvertellers.

Ons leven is een groot verhaal dat we opbouwen uit een ontelbaar aantal unieke verhaaltjes. Uiteraard zijn we betrokken bij ons verhaal: we voelen het immers letterlijk in ons lijf. Het is dit gevoel dat ons ervan overtuigt dat iets ‘echt’ is of dat we ‘gelijk hebben.’ Wanneer we een conflicterend verhaal treffen, veroorzaakt dit gevoelens van onzekerheid. Deze uitten we vervolgens op een wijze die voor ons logisch is.

Soms kiest een grote groep mensen ervoor om een soortgelijk verhaal te vertellen. Dit verandert niets aan het gegeven dat het dan nog steeds slechts een verhaal is.

Als je dit allemaal inziet, ontstaat er een keuze:

  • Kijk je in de richting van separatie, door jouw verhalen als de enige waarheid te beschouwen.

Of:

  • Kijk je in de richting van verbinding, door te omarmen dat we allemaal verhalenvertellers met ons eigen unieke verhaal zijn.

De keuze die je maakt, bepaalt het gedrag dat je vertoont…

Tot slot nodig ik je uit om de eerste twee alinea’s van dit artikel nog eens goed te lezen. Welke feiten worden er beschreven en wat heb jij er (onbewust) bij bedacht om jouw verhaal in te kleuren?

Ik wens je veel liefde en wijsheid toe,

Leroy

 

Soulfood in je mailbox?

Laat je gegevens achter en ontvang iedere week een artikel ter inspiratie, om je aan het denken te zetten over je leven en om je een lach of traan te ontlokken.

 

dit veld niet invullen s.v.p.

Agenda

Op dit moment staan er geen live evenementen gepland.

Win-win of lose-lose?

Win-win of lose-lose?

“Ik begrijp dat het leven bestaat uit het maken van concessies.” Wow!
Een van mijn taken als coach is om mijn gesprekspartners te wijzen op hun onbewuste aannames. En dit was een behoorlijke aanname…