Je schrikt wakker. Alles is zwart. Je ziet letterlijk niets en hebt het gevoel je in een oneindig grote ruimte te bevinden. Oriënteren is onmogelijk: Voor, achter, links, rechts; ze bestaan niet langer. Ineens besef je dat je ook geen lichaam hebt. Wat is dit nou weer? Je bent als een klein waakzaam oog in een immens grote leegte. Een minuut gaat voorbij. Of is het een uur, of een maand? Tijd bestaat niet langer in dit zwarte gat.

Plotseling verschijnt er een stip in de verte. Een stip die steeds sneller op je af lijkt te komen. Je knippert je oog een keer en de stip verandert in een grote draaiende bol. Een blauwe bol. Het blijkt de aarde die met duizenden kilometers per seconde langs je vliegt. 

Je realiseert je dat je in de ruimte bent. Het universum waar de aarde, samen met vele andere planeten en sterren al miljarden jaren in beweging is. Een perfect krachtenspel dat elkaar volledig in balans houdt en waarvan de afgelegde afstand slechts in lichtjaren uit te drukken is. 

Stel dat die aarde genoeg grondstoffen had om 100.000 miljard monden te voeden. Meer dan 10x het aantal mensen dat er nu leeft. Wat zou dat vragen van zo’n samenleving? Van de manier waarop mensen met elkaar om moeten gaan? Van de manier waarop je als individu in het leven moet staan? Denk je dat het überhaupt mogelijk is?

Als je antwoord nee is, besef dan dat jouw lichaam bestaat uit 100.000 miljard cellen die nagenoeg perfect samenwerken. Ademhalen, het kloppen van je hart, het filteren van je bloed; samen met een ontelbaar aantal andere processen gaat het ogenschijnlijk ‘vanzelf.’ 

Houd je vast: Het universum bevat naar schatting een miljard keer zoveel sterren als ons lichaam cellen heeft! En iedere ster heeft potentieel nog een aantal planeten die er omheen cirkelen. 

Van immens groot, naar onmetelijk klein terug naar immens groot. Een systeem dat in mijn beleving alleen kan bestaan wanneer er op ieder moment, op ieder niveau absolute perfectie heerst.

Als mijn aanname waar is, dan betekent dat dus dat de wereld, jouw wereld, op dit moment perfect is.

Hoe voelt dat? Ga je er mee akkoord? Of roept het weerstand op?

Als je moeite hebt met mijn aanname, onderzoek hem dan eens. Geef jezelf ook toestemming om je ongemakkelijk te voelen, zonder oordeel. Let op: ik zeg niet dat mijn aanname de waarheid is, maar het onderzoeken ervan biedt je wellicht een perspectief op je leven van waaruit een dieper inzicht mogelijk is.

Happy exploring <3 

Leroy