Afgelopen zondag vierde mijn moeder haar 62e verjaardag.

Gezellig met z’n allen in de woonkamer bij mijn ouders. Ome Jan aan de ene kant van de salontafel: Een broer van mijn moeder die zijn hele leven als loodgieter gewerkt heeft. Een grote vent met een dito mond, maar met een klein hartje. Altijd aan het bekvechten met zijn vrouw, tante Adrienne, waarmee hij bewust in de stiltecoupé van de trein gaat zitten als hij het even rustig wil hebben.

Aan de andere kant van de woonkamer zit Ome Hans, een andere broer van mijn moeder. Een oud Rabobank medewerker en de enige oom in de familie die ‘gestudeerd’ heeft. Ome Hans is getrouwd met tante Franka, een superlieve vrouw die veel vrijwilligerswerk doet en grapjes altijd net wat later doorheeft dan de rest van het gezelschap.

Tot slot tante Cor, de oudste van het stel (al ruim in de 70) die steeds vergeetachtiger wordt en dus op iedere verjaardag dezelfde verhalen vertelt.

Het hele stel, inclusief mijn ouders en nog wat andere ooms en tantes heeft een gemiddelde leeftijd van 60+ en kent aardig wat pensionairs. Ik vind het altijd extreem grappig om hun oeverloze discussies aan te horen die variëren van ‘valt bakken in een koekenpan met wokolie ook onder wokken?’ Tot ‘broeken met leren pijpen, of zoals ome Jan het zegt: zij heeft leren pijpen.’ en van de politiek die er niks van bakt tot de jeugd die leeft op hun Smartphone’s.

De algehele conclusie aan het eind van zo’n middag is altijd dat zij het beter weten en dat vroeger alles beter was. Als je dit scenario herkent, dan weet je dat je niets anders kunt dan er hard om lachen en dat je vrijwel alles wat er op zo’n feestje gezegd wordt met een korreltje zout moet nemen.

Grappig genoeg vindt er in onze geest op ieder moment een soortgelijk verjaardagsfeestje plaats. Bewust en onbewust bediscussiëren we namelijk ieder scenario waar we ons in bevinden met onze herinneringen en verwachtingen.

De realiteit is echter dat er heel veel dingen in het leven slecht voorspelbaar zijn en dat je pas in het moment echt kunt zien hoe je moet handelen. Toch spenderen we er heel veel energie aan.

In tegenstelling tot de discussies op het verjaardagsfeestje van mijn moeder, nemen we onze gedachten namelijk niet met een korreltje zout. We nemen ze aan als waarheid en voelen de behoefte om ze te onderzoeken wanneer de realiteit niet strookt met onze verwachtingen.

Echter, hoe sneller je in zo’n geval beseft je gedachtes niets anders zijn dan de sterke verhalen van ome Jan, hoe eerder je ze loslaat en in staat bent om te genieten van het moment.

Liefdevolle groet,

Leroy.