Op mijn 16e ging ik nietsvermoedend naar een bioscoopfilm met de naam The Ring. Ik zag er een trailer van op TV en dacht dat het een moordmysterie was. Een spannende thriller met een logische conclusie. Helaas had ik na een kwartier al door dat dit geen film was met een realistisch verklaarbaar plot. Het was een fukking horrorfilm. In de pauze overwoog ik oprecht om naar huis te gaan – zo eng vond ik de film. 

Heb jij wel eens een enge film gezien? Of een spannende, grappige of droevige film? Ik kan je garanderen van niet!

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, bepaal jij namelijk jouw beleving van de film. Je doet dit niet bewust, maar het is de enige verklaring waarom verschillende mensen verschillende meningen hebben over dezelfde film.

Hetzelfde geldt voor de manier waarop je je leven ervaart. Het zijn niet de mensen of gebeurtenissen in je omgeving die bepalen hoe jij je voelt. Het zijn je gedachten erover die bepalen hoe jij je voelt. 

Je voelt altijd je gedachten van het moment.

Laat die vorige zin even landen. Het is namelijk de grote grap van het leven waar we allemaal steeds opnieuw intrappen. Er is geen ontkomen aan en al was dat mogelijk, dan zou je het niet willen. Het zorgt er immers voor dat je het leven kunt beleven.

Onze ervaring van de realiteit verloopt altijd van binnen naar buiten. Niet andersom.

Situatie -> gedachte -> gevoel.

Jij hebt gedachtes over de situatie waar je jezelf in bevind en die gedachtes uitten zich in gevoelens.

De kans is groot dat je dit niet, of maar deels met me eens bent. Dat er situaties in je leven zijn waarvan je zeker weet dat ze je een bepaald gevoel geven. 

Sommige van mijn clienten worden zelfs boos wanneer ik ze dit principe voor het eerst uitleg. Gek genoeg bewijzen ze daarmee direct mijn punt. Ze worden boos omdat ze denken dat wat ik vertel niet waar kan zijn.

Je hoeft niets te doen.

Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en zat The Ring helemaal uit. Dit resulteerde er in dat ik twee weken met een afgedekte TV en een open slaapkamerdeur geslapen heb. Daarna was ik weer OK.

Ik heb dus niet echt iets gedaan om van dat gevoel af te komen. Mijn gedachten over de film ebden langzaam weg en daarmee ook de angstgevoelens. Het grappige is dat, ondanks dat ik ‘weet’ hoe beleving werkt, het schrijven over deze film weer bepaalde gevoelens bij me opwekt. Het verschil met toen is dat ik er geen aandacht aan besteed, omdat ik besef dat die gedachten vanzelf weer verdwijnen. Dit kost me nu twee minuten in plaats van twee weken.

Je voelt altijd je gedachten van dat moment. Ik vraag je niet om het met me eens te zijn. Ik vraag je ook niet om te willen begrijpen hoe het werkt. Wel wil ik je uitnodigen om het idee en de voorbeelden de komende tijd ‘in gedachten’ te houden. Kijk of het je beeld van de wereld om je heen beinvloed en evalueer af en toe ook eens hoe je jezelf voelt.

Liefs,

Leroy