Mijn peetoom en -tante hadden geen kinderen. Toen we nog klein waren namen ze mij en m’n broertje daarom ieder jaar mee op een uitje. We gingen dan naar een pretpark of dierentuin waar ze ons enorm verwenden.

Eerlijk gezegd kan ik me nog maar flarden herinneren van die excursies. Wat me wel is bijgebleven, is dat ik ooit na afloop van een bezoek aan de Zoo van Antwerpen een cadeautje mocht uitzoeken en dat ik voor een zakmes koos. Mijn eerste echte zakmes.

Ik mocht het pas uitpakken toen we thuis waren. Vervolgens wilde ik het mes natuurlijk ‘testen.’ Nadat ik een stuk karton had gevonden klapte ik het zakmes open. Dat ging moeilijker dan verwacht. Toen ik in het karton probeerde te snijden, kwam het mes er niet doorheen.

Wat een tegenvaller! Tot ik ineens besefte waar het misging…

Eerst zag ik bloed. Kort daarna volgden pijn en verdriet.

Die dag leerde ik dat je een mes ook ‘op z’n kop vast’ kon houden. Een techniek waarbij je met je duim hard in de snijrand duwt terwijl je de botte zijde op het ’te snijden object’ houdt. Een techniek die ik je niet aanbeveel 😉

Waarom vertel ik je dit?

Omdat een ‘mes’ waarschijnlijk een van de allereerste gereedschappen was die we als mens in gebruik namen (het leek destijds misschien meer een steen met een scherpe rand, maar laat dat de pret niet drukken).

Ik durf zelfs te stellen dat het apparaat waarop jij dit artikel leest niet had bestaan als onze voorouders het mes niet hadden ontdekt.

Maar terug naar mijn verhaal…

Stel dat ik niet tot de conclusie kwam dat ik het zakmes verkeerd vast hield. Wat zou ik dan doen?

• Het mes weggooien en negeren? Het werkt immers niet.
• Accepteren dat het gebruik van een mes altijd gepaard zal gaan met lijden?
• De scherpe kant ‘bot maken’ zodat het minder pijn doet als ik het gebruik?

Al deze acties kunnen ‘logisch’ zijn als het mij ontbreekt aan begrip van de werking van een zakmes.

Wat nou als ik stel dat je geest (je ‘mind’) het equivalent is van een mes? Een waardevol stuk gereedschap, mits je het gebruikt zoals het bedoeld is. Wat doe jij dan?

Stel je de kracht van je geest in dienst van je omgeving? Gebruik je het creatieve snijvermogen om zaken te creëren die je wereld mooier maken?

Of duw je het vlijmscherpe blad in je eigen vlees om zo een wereld te creëren waarin jij altijd het slachtoffer lijkt van je omstandigheden?

Als dat laatste het geval is, vind ik het niet gek dat je weinig vertrouwen in jezelf of je omgeving hebt. Of dat je denkt het leven altijd gepaard gaat met lijden. Of dat je de scherpte van je geest probeert af te stompen door verdoving met drank, drugs en sex (of Netflix).

Stel nu eens dat wat ik schrijf waar is. Dat je ‘mind,’ net zoals een zakmes, een krachtig gereedschap is, mits je weet hoe het te gebruiken:

• Waar zet jij het in op een creatieve, constructieve manier?
• Waar snij jij ermee in je eigen vlees?

En tot slot: Ben je jezelf ook bewust van de beperkingen van je geest? Een mes is immers niet het meest effectieve gereedschap om een spijker in de muur te slaan.

In liefde en wijsheid,

Leroy