De puzzel van je leven.

Als je mijn artikelen met enige regelmaat leest, dan weet je dat ik twee dochters heb; Fayah en Tatum. Ten tijde van dit schrijven zijn ze zes en drie jaar oud. Of zoals Tatum het zegt: ‘Ik ben onderweg naar 4.’ 

Tatum is een kleine rouwdouwer. Haar lichtbruine pijpenkrullen staan altijd in standje ontploft en als het aan haar ligt trekt ze het hele jaar carnavalskleren aan. Ze heeft veel fantasie en speelt graag met haar poppen. Fayah heeft met haar lange donkerbruine haren en blauwpaarse brilletje een meer nerdy uitstraling. Tegelijkertijd is ze voor een zesjarige bijzonder sterk en atletisch. Ze houdt van dansen en turnen, maar ook van boekjes lezen en educatieve spelletjes. 

Beiden zijn creatieve meiden die houden van tekenen, schilderen en knutselen. Uiteraard wisselen ze dit af met een gezonde dosis TV kijken (ze hebben gelukkig ook iets van mij in hun DNA). Toen ze laatst samen aan het puzzelen waren, viel me iets bijzonders op:

Tatum gooit alle puzzelstukjes uit de doos en begint lukraak stukjes aan elkaar te leggen. Er lijkt geen enkel plan achter te zitten. Op haar gemakje pakt ze willekeurig wat stukjes in de hoop dat ze bij elkaar horen. Halverwege de puzzel beseft ze ineens dat ze nog niet klaar was met ontbijten, om vervolgens een halve eierkoek in haar mond te proppen.

Fayah is het tegenovergestelde; Ze haalt de puzzelstukjes uit de doos en spreid ze eerst allemaal met de afbeelding naar boven uit. Daarna zoekt ze de kantjes en hoekjes bij elkaar om de rand van de puzzel te leggen. Vervolgens sorteert ze de stukjes op kleur en vorm om op die manier de puzzel zo efficiënt mogelijk te leggen.

Je leven is vergelijkbaar met een puzzel. Jij bepaalt hoe je hem legt. Je kunt daarbij kiezen voor de benadering van Fayah: Je gaat gestructureerd en efficiënt van doel naar doel waarbij jij er zelf alles aan doet om de kans van slagen zo groot mogelijk te maken. Je kunt ook de strategie van Tatum gebruiken: In dat geval leef je je leven op gevoel. Je doet maar een dotje en vertrouwd erop dat je de puzzel uiteindelijk wel oplost.

De ene manier is niet perse beter dan de andere manier – ondanks dat onze Westerse opvoeding je soms anders laat geloven. Er zijn momenten waarop je iets zo effectief mogelijk wilt doen en op andere momenten pak je het wat speelser aan. Waar je ook voor kiest, vergeet nooit dat de ervaring zich altijd schuilhoudt in de activiteit van het puzzelen en niet in het bereiken van de oplossing.

Liefdevolle groet,

Leroy